Znać główne gazy cieplarniane i ich wpływ na globalne ocieplenie
Gazy cieplarniane (GHG) to gazy, które pochłaniają część promieni słonecznych i redystrybuują je w postaci promieniowania w atmosferze, ogrzewając planetę w zjawisku zwanym efektem cieplarnianym. Główne GHG, które posiadamy to: CO2, CH4, N2O, O3, halowęglowodory i para wodna.
Nazwę efektu cieplarnianego nadano przez analogię do ogrzewania generowanego przez szklarnie, zwykle wykonane ze szkła, podczas uprawy roślin. Szkło pozwala na swobodny przepływ światła słonecznego, a energia ta jest częściowo absorbowana, częściowo odbijana. Pochłonięta część ma trudności z ponownym przejściem przez szybę i jest wypromieniowywana z powrotem do środowiska wewnętrznego.
To samo rozumowanie można zastosować do ocieplenia Ziemi, w której gazy cieplarniane pełnią rolę szkła. Słońce, będąc głównym źródłem energii na Ziemi, emituje zestaw promieniowania zwany widmem słonecznym. Widmo to składa się z promieniowania świetlnego (światła) i promieniowania kalorycznego (ciepła), w którym wyróżnia się promieniowanie podczerwone. Promieniowanie świetlne ma krótką długość fali i łatwo przechodzi przez atmosferę, podczas gdy promieniowanie podczerwone (promieniowanie cieplne) ma długie fale, które mają trudności z przechodzeniem przez atmosferę i pochłanianiem przez gazy cieplarniane podczas wykonywania tego wyczynu.
Obejrzyj ten film wyprodukowany przez Minuto da Terra o tym, jak naprawdę działają gazy cieplarniane:
Obejrzyj również film z portalu eCycle dotyczący problemu:
Dlaczego nasilenie się efektu cieplarnianego jest niepokojące?
Jak wyjaśniono, efekt cieplarniany jest naturalnym zjawiskiem, które pozwala na życie na Ziemi, jakie znamy, ponieważ bez niego ciepło uciekałoby, powodując ochłodzenie, które uczyniłoby planetę niezdatną do zamieszkania dla wielu gatunków.
Problem w tym, że efekt ten znacznie się nasilił w wyniku działań człowieka - w 2014 roku odnotowano zapis emisji CO2 do atmosfery, jak podaje Światowa Organizacja Meteorologiczna (WMO). To nasilenie jest spowodowane głównie spalaniem paliw kopalnych przez przemysł i samochody, spalaniem lasów i zwierząt gospodarskich, co skutkuje globalnym ociepleniem.
Według WMO w ciągu ostatnich 140 lat średnia temperatura na świecie wzrosła o 0,7 ° C. Chociaż nie wydaje się to dużo, wystarczyło, aby spowodować znaczące zmiany klimatyczne. A prognoza jest taka, że jeśli wskaźnik zanieczyszczenia będzie nadal wzrastał w obecnym tempie, to w 2100 roku średnia temperatura wzrośnie z 4,5 ° C do 6 ° C.
Ten wzrost globalnej temperatury powoduje topnienie dużych mas lodu w regionach polarnych, powodując wzrost poziomu morza, co może prowadzić do problemów, takich jak zatopienie nadmorskich miast i przymusowa migracja ludzi; wzrost liczby klęsk żywiołowych, takich jak huragany, tajfuny i cyklony; pustynnienie obszarów naturalnych; najczęstsze susze; zmiany wzorców opadów; problemy w produkcji żywności, ponieważ zmiany temperatury mogą wpływać na obszary produkcyjne; oraz ingerencja w różnorodność biologiczną, która może doprowadzić do wyginięcia kilku gatunków. Widzimy więc, że globalne ocieplenie to coś więcej niż wzrost temperatury - jest ono związane z najbardziej zróżnicowanymi zmianami klimatycznymi.
Jakie są główne gazy, które powodują ten efekt?
1. CO2
Dwutlenek węgla to skroplony, bezbarwny, bezwonny, niepalny, rozpuszczalny w wodzie, lekko kwaśny gaz, wyznaczony przez Międzyrządowy Zespół ds.Zmian Klimatu (IPCC) jako główny czynnik przyczyniający się do globalnego ocieplenia. 78% emisji człowieka i stanowi 55% całkowitej globalnej emisji gazów cieplarnianych.
Gaz ten jest wytwarzany naturalnie podczas oddychania, rozkładu roślin i zwierząt oraz naturalnego spalania w lasach. Jego produkcja jest naturalna i niezbędna do życia, problemem jest duży wzrost produkcji CO2, który przynosi straty planecie.
Za ten wzrost stężenia dwutlenku węgla w atmosferze w dużej mierze odpowiada człowiek. Spalanie paliw kopalnych i wylesianie to dwa główne działania, które przyczyniają się do znacznego uwalniania tego gazu do atmosfery.
Spalanie paliw kopalnych, substancji pochodzenia mineralnego ze związków węgla, w tym węgla mineralnego, gazu ziemnego i produktów ropopochodnych, takich jak benzyna i olej napędowy, wykorzystywanych do produkcji energii elektrycznej i napędu samochodów, jest odpowiada za przesadną emisję dwutlenku węgla do atmosfery, powodując zanieczyszczenie i zmianę równowagi termicznej planety. Wylesianie jest również odpowiedzialne za powodowanie zachwiania równowagi dwutlenku węgla w atmosferze, ponieważ oprócz uwalniania gazu przy spalaniu drewna, zmniejsza liczbę drzew odpowiedzialnych za fotosyntezę, które pochłaniają CO2 obecny w atmosferze.
Nasilenie efektu cieplarnianego wpływa nie tylko na życie na lądzie, ale ma również duży wpływ na życie morskie. Ogrzewanie wody morskiej działa bezpośrednio na koralowce. Korale to parzyny żyjące w symbiozie z algami z rodzaju Symbiodinium(zooksantelle). Glony te gromadzą się we wnękach egzoszkieletu węglanu wapnia (biały kolor) koralowców, który pomaga im usuwać światło słoneczne, które przenika do wód morskich, a nadmiar energii wytwarzanej w procesie fotosyntezy tych alg jest przenoszony do koralowca ( oprócz nadania mu koloru). Kiedy temperatura wody morskiej wzrasta, glony te zaczynają wytwarzać toksyczne dla koralowców substancje chemiczne. Aby się bronić, cnidarian ma strategię wypędzania glonów. Proces wydalania jest traumatyczny, a nadmiar energii, którą glony oddały koralowcowi, znika z dnia na dzień. Rezultatem jest bielenie i zabijanie koralowców (więcej informacji w naszym artykule „Zmiany klimatyczne doprowadzą do blaknięcia koralowców, ostrzeżenie ONZ”).
Badania pokazują, że zwierzęta gospodarskie i ich produkty uboczne są odpowiedzialne za co najmniej 32 miliardy ton dwutlenku węgla (CO2) rocznie, czyli 51% wszystkich emisji gazów cieplarnianych na świecie - więcej na „Daleko poza eksploatacją zwierząt: hodowla bydła sprzyja zużyciu zasobów naturalnych i niszczeniu środowiska w stratosferze”
Ponadto wysokie stężenie CO2 powoduje wzrost jego ciśnienia cząstkowego w stosunku do mieszaniny gazów w atmosferze, co przyspiesza jego wchłanianie w bezpośrednim kontakcie z cieczą, jak w przypadku oceanów. Ta większa absorpcja powoduje zachwianie równowagi, ponieważ CO2 w kontakcie z wodą tworzy kwas węglowy (H2CO3), który rozkłada i uwalnia jony H + (odpowiedzialne za wzrost kwasowości w środowisku), jony węglanowe i wodorowęglanowe, nasycając Ocean. Zakwaszenie oceanów jest odpowiedzialne za hamowanie zdolności wapienia organizmów do tworzenia muszli, co prowadzi do ich zaniku (więcej w naszym artykule „Zakwaszenie oceanów: poważny problem dla życia na planecie”).
Ponadto CO2 ma długi czas przebywania w atmosferze, który waha się od 50 do 200 lat; tak więc nawet jeśli zdołamy przestać go wydawać, powrót planety zajmie dużo czasu. Wskazuje to na potrzebę maksymalnego ograniczenia emisji, umożliwiając naturalne wchłanianie dwutlenku węgla przez oceany i roślinność, głównie przez lasy, oraz przy użyciu technik neutralizacji już wyemitowanego CO2.
Podobnie jak dwutlenek węgla, inne gazy cieplarniane oddziałują na planetę. Aby zbudować wzór porównawczy między potencjałami globalnego ocieplenia tych gazów, stworzono koncepcję równoważnika węgla (ekwiwalentu CO2). Koncepcja ta opiera się na przedstawieniu innych gazów cieplarnianych w CO2, więc efekt cieplarniany każdego gazu w CO2 jest obliczany poprzez pomnożenie ilości gazu przez jego potencjał tworzenia efektu cieplarnianego (GWP) , co jest związane ze zdolnością każdego z nich do pochłaniania ciepła w atmosferze (sprawność radiacyjna) w danym czasie (zwykle 100 lat), w porównaniu z taką samą zdolnością pochłaniania ciepła przez CO2.
2. CH4
Metan to bezbarwny, bezwonny gaz, słabo rozpuszczalny w wodzie, który po dodaniu do powietrza staje się silnie wybuchową mieszaniną. Jest drugim najważniejszym gazem cieplarnianym, przyczyniającym się do około 18% globalnego ocieplenia. Jego dzisiejsze stężenie wynosi około 1,72 części na milion na objętość (ppmv), wzrastając w tempie 0,9% rocznie.
Jego produkcja w naturalnych procesach pochodzi głównie z bagien, działalności termitów i oceanów. Wzrost jego stężenia w atmosferze jest jednak głównie wynikiem procesów biologicznych, takich jak beztlenowy rozkład (beztlenowy) organizmów, trawienie zwierząt i spalanie biomasy, a także obecność na wysypiskach, przy oczyszczaniu ścieków i składowisk odpadów. , w hodowli bydła, na polach ryżowych, w produkcji i dystrybucji paliw kopalnych (gaz, ropa i węgiel) oraz w zbiornikach hydroelektrycznych.
Spośród produktów wynikających z czynnika ludzkiego Międzyrządowy Zespół ds.Zmian Klimatu (IPCC) ocenił, że połowa wszystkich emisji metanu pochodzi z rolnictwa, z żołądków bydła i owiec, ze złóż odchodów wykorzystywanych jako nawozy, a także z plantacji. Ryżu. Ponieważ wzrost populacji ma tendencję do wzrostu, rośnie też wydzielanie metanu.
Metan ma krótszy czas przebywania (dziesięć lat) w atmosferze w porównaniu z dwutlenkiem węgla, jednak jego potencjał grzewczy jest znacznie większy i ma 21 razy większy wpływ niż CO2 (więcej w naszym artykule „Metan pali się i zagraża celowi 2 stopnie ”). Oprócz wysokiej zdolności pochłaniania promieniowania podczerwonego (ciepła) metan wytwarza inne gazy cieplarniane, takie jak CO2, troposferyczny O3 i stratosferyczna para wodna. Gdyby w atmosferze były równe ilości metanu i dwutlenku węgla, planeta nie nadawałaby się do zamieszkania.
Duży pochłaniacz tego gazu cieplarnianego zachodzi w wyniku reakcji chemicznej między nim a rodnikiem hydroksylowym (OH) w troposferze, odpowiedzialnym za usunięcie ponad 90% emitowanego metanu. Proces ten jest naturalny, ale zachodzi na niego reakcja hydroksylu z innymi emisjami gazów wytwarzanych przez człowieka, głównie tlenkiem węgla (CO) i węglowodorami emitowanymi przez silniki pojazdów. Oprócz tego istnieją dwa mniejsze zbiorniki, które są wchłaniane przez napowietrzone gleby i transportowane do stratosfery. Aby metan mógł obecnie ustabilizować swoje stężenie w atmosferze, konieczna byłaby natychmiastowa redukcja o 15–20% globalnych emisji.
3. N2O
Podtlenek azotu to bezbarwny gaz o przyjemnym zapachu, niskiej temperaturze topnienia i wrzenia, niepalny, nietoksyczny i słabo rozpuszczalny. Jest to jeden z głównych gazów przyczyniających się do nasilenia efektu cieplarnianego, a co za tym idzie, globalnego ocieplenia. Choć emisja jest niska w stosunku do innych gazów, to jej efekt cieplarniany jest około 300 razy intensywniejszy niż CO2 i pozostaje w atmosferze przez długi czas - około 150 lat. N2O jest w stanie pochłonąć bardzo dużą ilość energii, będącej gazem powodującym największe zniszczenia w warstwie ozonowej, odpowiedzialnym za ochronę powierzchni Ziemi przed promieniowaniem ultrafioletowym.
N2O może być wytwarzany w sposób naturalny przez lasy i oceany. Jego proces emisji zachodzi podczas denitryfikacji obiegu azotu. Azot (N2) obecny w atmosferze jest wychwytywany przez rośliny i przekształcany w amoniak (NH3) lub jony amonowe (NH4 +) w procesie zwanym nitryfikacją. Substancje te osadzają się w glebie i później są wykorzystywane przez rośliny. Osadzony amoniak może zostać poddany procesowi nitryfikacji z wytworzeniem azotanów. A poprzez proces denitryfikacji mikroorganizmy obecne w glebie mogą przekształcić azotany w gazowy azot (N2) i podtlenek azotu (N2O), emitując je do atmosfery.
Głównym źródłem emisji podtlenku azotu przez człowieka jest działalność rolnicza (około 75%), podczas gdy produkcja energii i produkcja przemysłowa oraz spalanie biomasy są odpowiedzialne za około 25% emisji. IPCC zwraca uwagę, że około 1% nawozów azotowych stosowanych na plantacjach trafia do atmosfery w postaci podtlenku azotu.
W działalności rolniczej istnieją trzy źródła produkcji N2O: gleby rolnicze, systemy produkcji zwierzęcej i emisje pośrednie. Dodanie azotu do gleby może nastąpić poprzez użycie nawozów sztucznych, obornika lub resztek pożniwnych. A jego uwolnienie może nastąpić poprzez procesy nitryfikacji i denitryfikacji przeprowadzane przez bakterie w glebie lub rozkład obornika. Emisje pośrednie mogą wystąpić np. W wyniku wzrostu produkcji N2O w systemach wodnych w wyniku procesu wymywania (erozja z wymywaniem składników pokarmowych) z gleb rolniczych.
Podczas produkcji energii procesy spalania mogą tworzyć N2O poprzez spalanie paliwa i utlenianie atmosferycznego N2. Duże ilości tego GHG są emitowane przez pojazdy wyposażone w katalizatory. Spalanie biomasy uwalnia N2O podczas spalania roślinności, spalania śmieci i wylesiania.
Nadal występuje niewielka, ale znacząca emisja tego gazu do atmosfery pochodząca z procesów przemysłowych. Procesy te obejmują produkcję kwasu adypinowego i kwasu azotowego.
Naturalnym pochłaniaczem tego gazu są reakcje fotolityczne (w obecności światła) w atmosferze. W stratosferze stężenie podtlenku azotu zmniejsza się wraz z wysokością, tworząc pionowy gradient szybkości jego mieszania. Ułamek N2O emitowany na powierzchni ulega rozkładowi, głównie w wyniku fotolizy w ultrafiolecie, kiedy przedostaje się do stratosfery poprzez tropopauzę.
Według IPCC, aby ustabilizować obecne stężenia podtlenku azotu, powinno nastąpić natychmiastowe zmniejszenie jego produkcji o około 70 do 80%.
4. O3
Ozon stratosferyczny jest zanieczyszczeniem wtórnym, to znaczy nie jest emitowany bezpośrednio w wyniku działalności człowieka, ale powstaje w wyniku reakcji z innymi zanieczyszczeniami uwalnianymi do atmosfery.
W stratosferze związek ten występuje naturalnie i pełni ważną funkcję pochłaniania promieniowania słonecznego i zapobiegania wnikaniu większości promieni ultrafioletowych. Jednak gdy tworzy się w troposferze z połączenia innych zanieczyszczeń, jest silnie utleniający i szkodliwy.
Ozon troposferyczny można uzyskać w ograniczonych ilościach z powodu wypierania ozonu stratosferycznego oraz w większych ilościach w wyniku złożonych reakcji fotochemicznych związanych z emisją gazów przez człowieka, zwykle dwutlenku azotu (NO2) i lotnych związków organicznych. Te zanieczyszczenia są uwalniane głównie podczas spalania paliw kopalnych, ich ulatniania się, hodowli zwierząt oraz w rolnictwie.
W atmosferze związek ten aktywnie przyczynia się do nasilenia efektu cieplarnianego, z większym potencjałem niż CO2 i odpowiada za szary dym w miastach. Jego wysokie stężenie może powodować problemy zdrowotne, których głównym skutkiem jest nasilenie objawów astmy i niewydolności oddechowej, a także innych chorób płuc (rozedma, zapalenie oskrzeli itp.) I sercowo-naczyniowych (miażdżyca). Ponadto długi czas ekspozycji może spowodować zmniejszenie pojemności płuc, rozwój astmy i skrócenie oczekiwanej długości życia.
5. Halowęglowodory
Najbardziej znanymi węglowodorami z tej grupy gazów są chlorofluorowęglowodory (CFC), wodorochlorofluorowęglowodory (HCFC) i wodorofluorowęglowodory (HFC).
Chlorofluorowęglowodór to sztuczna substancja na bazie węgla, która zawiera chlor i fluor. Jego stosowanie zaczęło się około lat 30. XX wieku jako alternatywa dla amoniaku (NH3), ponieważ jest mniej toksyczny i niepalny, w przemyśle chłodniczym i klimatyzacyjnym, w piankach, aerozolach, rozpuszczalnikach, środkach czyszczących i gaśnicach.
Związki te uważano za obojętne do lat 70. XX wieku, kiedy odkryto, że powodują dziury w warstwie ozonowej. Obniżenie warstwy ozonowej sprzyja przenikaniu promieni ultrafioletowych, które powodują efekt cieplarniany i jednocześnie zwiększają zagrożenie dla zdrowia człowieka, podobnie jak w przypadku raka skóry na skutek nadmiernej ekspozycji na słońce.
Na podstawie tych danych Brazylia, między innymi, przystąpiła do konwencji wiedeńskiej i protokołu montrealskiego w 1990 r., Zobowiązując się dekretem 99.280 / 06/06/1990 do całkowitego wyeliminowania CFC do stycznia 2010 r., Między innymi . Cele nie zostały osiągnięte, ale obecnie obserwuje się wielki trend odwracania uszkodzeń warstwy ozonowej, o czym informuje Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP). Oczekuje się, że do 2050 r. Warstwa zostanie przywrócona do poziomu sprzed 1980 r.
Zniszczenie warstwy ozonowej przez te związki jest ogromne. Degradacja warstwy następuje w stratosferze, gdzie światło słoneczne fotolizuje te związki, uwalniając atomy chloru, które reagują z ozonem, zmniejszając ich stężenie w atmosferze i niszcząc warstwę ozonową.
Po pierwsze, ozon degraduje się, rozkładając cząsteczki CFC pod wpływem promieniowania słonecznego w stratosferze:
CH3Cl (g) → CH3 (g) + Cl (g)
Następnie uwolnione atomy chloru reagują z ozonem według następującego równania:
Cl (g) + O3 → ClO (g) + O2 (g)
Utworzony ClO (g) zareaguje ponownie z atomami beztlenowymi, tworząc więcej atomów chloru, które będą reagować z tlenem i tak dalej.
ClO (g) + O (g) → Cl (g) + O2 (g)
Ponieważ reakcja atomów chloru z ozonem przebiega 1500 razy szybciej niż reakcja między atomami beztlenowymi w atmosferze rozkładającymi ozon, dochodzi do intensywnego niszczenia warstwy ozonowej. Zatem atom chloru jest w stanie zniszczyć 100 cząsteczek ozonu.
Aby zastąpić CFC, wyprodukowano HCFC, które są znacznie mniej szkodliwe dla warstwy ozonowej, ale nadal powodują szkody i są głównym czynnikiem przyczyniającym się do nasilenia efektu cieplarnianego.
HFC oddziałują z gazami cieplarnianymi, przyczyniając się do globalnego ocieplenia. Według porównania z potencjałem tworzenia efektu cieplarnianego (GWP) gazy te mają znacznie wyższą wydajność radioaktywną niż dwutlenek węgla. Rozwój tych związków ograniczył problem niszczenia warstwy ozonowej, ale podniósł temperaturę planety na skutek globalnego ocieplenia generowanego przez emisję tych związków.
Zobacz także wideo wyprodukowane przez National Institute for Space Research (Inpe) na temat degradacji warstwy ozonowej przez CFC.
6. Para wodna
Para wodna w największym stopniu przyczynia się do naturalnego efektu cieplarnianego, ponieważ zatrzymuje ciepło obecne w atmosferze i rozprowadza je po całej planecie. Jej głównymi naturalnymi źródłami są powierzchnie wody, lodu i śniegu, powierzchnia gleby oraz powierzchnie roślin i zwierząt. Przejście do pary poprzez fizyczne procesy parowania, sublimacji i pocenia.
Para wodna jest bardzo zmiennym składnikiem powietrza, łatwo zmieniającym się fazami w zależności od panujących warunków atmosferycznych. Tym przemianom fazowym towarzyszy wydzielanie lub pochłanianie ciepła utajonego, które w połączeniu z transportem pary wodnej poprzez cyrkulację atmosferyczną wpływa na dystrybucję ciepła na całym globie.
Działalność człowieka ma niewielki bezpośredni wpływ na ilość pary wodnej w atmosferze. Oddziaływanie nastąpi pośrednio, poprzez nasilenie efektu cieplarnianego wynikającego z innych działań.
Zimne powietrze zawiera niewiele wody w porównaniu z gorącym powietrzem, więc atmosfera nad regionami polarnymi zawiera niewiele pary wodnej w porównaniu z atmosferą nad regionami tropikalnymi. Tak więc, jeśli nastąpi nasilenie efektu cieplarnianego powodujące wzrost globalnej temperatury, w atmosferze będzie więcej pary wodnej ze względu na wyższe szybkości parowania. Ta para z kolei zatrzyma więcej ciepła, przyczyniając się do nasilenia efektu cieplarnianego.
Co możemy zrobić, aby zmniejszyć nasilenie tego zjawiska?
Wysoka emisja tych gazów cieplarnianych jest wynikiem działalności człowieka zgodnie z głównym kierunkiem pracy naukowej. Jego spadek zależy od zmiany nastawienia firm, rządów i ludzi. Zmiany kulturowe są niezbędne dla edukacji nastawionej na zrównoważony rozwój. Konieczne jest, aby więcej ludzi zaczęło szukać alternatyw, które powodują mniejsze skutki i obejmują władze i firmy, które ograniczają emisję gazów.
W Brazylii głównymi źródłami emisji gazów cieplarnianych (GHG), zarówno fizycznymi jednostkami, jak i procesami uwalniającymi część gazów cieplarnianych do atmosfery, są: wylesianie, transport, hodowla, fermentacja jelitowa, elektrownie opalane paliwami kopalnymi i procesy przemysłowe.
Wylesianie jest głównym czynnikiem, który można złagodzić poprzez ponowne zalesianie i wykorzystanie materiałów pochodzących z recyklingu. Na każdą tonę makulatury oszczędza się od 10 do 20 drzew. Oznacza to oszczędność zasobów naturalnych (nieobcięte drzewa nadal pochłaniają CO2 w procesie fotosyntezy), a recykling papieru zużywa połowę energii potrzebnej do jego produkcji w konwencjonalnym procesie. Puszka poddana recyklingowi oszczędza energię w takim samym stopniu, w jakim zużywa się telewizor włączony przez trzy godziny.
Sektor transportu ma bardzo duże znaczenie pod względem emisji poprzez spalanie paliw kopalnych i może zostać złagodzony przez technologie zdominowane i szeroko rozpowszechnione w kraju, takie jak etanol i biodiesel, przez wykorzystanie pojazdów elektrycznych lub zasilanych ogniwami wodorowymi lub przez wykorzystanie transportu alternatywy, takie jak rower i metro. Podobnie jak w transporcie, w elektrowniach termoelektrycznych zastępowanie paliw kopalnych czystszą energią, np. Z trzciny cukrowej, również pomaga zmniejszyć emisję tych gazów.
Fermentacja jelitowa przyczynia się do emisji gazów podczas trawienia przeżuwaczy. To źródło można zmniejszyć poprzez poprawę diety zwierząt gospodarskich i poprawę pastwisk (odpowiednie nawożenie gleby). Zastąpienie dodatków do żywności dodatkami atakującymi pierwotniaki w żwaczu zmniejsza emisję metanu ze zwierząt o 10 do 40%. Chodzi o to, że dodatki te zabijają pierwotniaki, które przyczyniają się do produkcji dużej części wodoru wykorzystywanego przez bakterie archeonów (obecne w jelitach przeżuwaczy). Ponieważ te bakterie zdobywają energię poprzez pochłanianie wodoru i dwutlenku węgla, w procesie, w wyniku którego powstaje metan, przy mniejszej dostępnej ilości wodoru produkcja metanu będzie mniejsza.
Istnieje również potrzeba usprawnienia procesu produkcyjnego w przemyśle, szukania sposobów na zmniejszenie wpływu i ograniczenie emisji wielu gazów cieplarnianych.
Te zmiany nastąpią tylko poprzez ładowanie ludzi, więc każdy musi się ruszyć! Jeśli nie podejmiemy natychmiastowych działań, zapłacimy bardzo wysoką cenę za zaniedbanie naszych postaw.
